Los deudos en OI Pages (Holanda)

Omdat de website www.ruizandres.com.ar
niet beschikbaar was op het moment van
schrijven, kan ik niet meer informatie over
de argentijn andrés ruiz geven dan via het
cd-boekje beschikbaar is. en dat is niet veel.
We komen aan de weet dat ruiz verschillende
instrumenten bespeelt, in ieder geval
toetsen, gitaar en drums. zingen doet hij
trouwens ook. daarnaast heeft hij een
legertje gastmuzikanten ingehuurd, waaronder
een fluitist. het gezelschap heeft
een plaatje uitgebracht dat de sfeer van de
jaren 70 ademt. die sfeer wordt voor een
deel bepaald door het veelvuldige gebruik
van de elektrische piano. in de typisch zuidamerikaanse
zang ligt een zekere loomheid
opgesloten, alsof het eigenlijk veel te warm
was om in een microfoon te blèren. vaak is
het net iets meer dan fluisteren wat ruiz
doet. diezelfde rust vind je ook terug in de
muzikale begeleiding. veel songs beginnen
kalm, met elektrische piano, fluit of clean
snarenspel. zo’n compositie kan geleidelijk
steeds drukker worden. soms wordt dat net
te ver doorgevoerd, zodat er een onrustig
geluidsbeeld ontstaat. ruiz lijkt er plezier in
te hebben om zoveel mogelijk instrumenten
tegelijk te laten horen. als luisteraar verlies
je daardoor het overzicht. gelukkig gebeurt
dat niet doorlopend, de meeste songs zijn
aanzienlijk minder chaotisch. het is alleen
erg moeilijk de stijl te omschrijven. ruiz
stopt jazz-elementen in zijn muziek, zonder
dat er echte jazz(rock) ontstaat. hij past
elementen uit de symfo toe, zonder dat het
echte symfo wordt. echte luisterliedjes zijn
het ook niet, het is een smeltkroes van al die
stijlen. hier een eindoordeel aan verbinden
is dan ook niet eenvoudig, het hangt een
beetje van je stemming af en welk nummer
daar dan bij past. Wel wordt duidelijk dat
andrés ruiz geen slechte muzikant is. het
is alleen de vraag of hier in europa interesse
is voor zijn soort muziek. info www.
viajeroinmovil.com.

Antonie Deelen